In haar boek ‘De rit van mijn leven’ vertelt Leontien van Moorsel haar verhaal met alle ups- en downs:

In 1989 deed ik mee aan de Tour Feminin en werd 31ste. Dat was helemaal niet slecht voor een debutant, maar het zat me niet lekker. Die dertig vrouwen voor mij waren allemaal ouder en wogen minstens vijf tot tien kilo minder dan ik. Ik wist dat ik het in me had om ook de Tour te winnen, maar dat ik dan wel af zou moeten vallen. Mijn coach wist dat ook. “Tinus”, zei hij, “we hebben nog drie jaar tot de volgende Olympische spelen en in drie jaar moet er tien kilo vanaf”. Hij maakte een keurig schema van hoeveel kilo per maand. Maar ik wist het beter. Kan ook best sneller, dacht ik stiekem. En daarmee begon de ellendigste periode uit mijn leven.

Thuis werd het er niet gezelliger op. We hadden het altijd zo leuk gehad als gezin. Lekker met zijn allen een zak chips delen. En plotseling deed er een niet meer mee. In het begin probeerden ze het nog wel: ’He Tinus, doe nou niet zo ongezellig’. Maar dan werd ik hartstikke kwaad. Ze moesten zich gewoon met hun eigen leven bemoeien en mij met rust laten. Daaraan zie je hoe die anorexia mijn persoonlijkheid veranderde. Ik was altijd juist erg van het gezellig allemaal samen en plotseling moest ik daar niks meer van hebben. Ik sloot mezelf liever op in mijn kamertje.

Het werd een lange weg terug. Een weg die ook weer vier jaar duurde. Maar als ik iets geleerd heb, is het dat iemand zo’n sterk karakter heeft dat ze zichzelf zowat dood kan hongeren, ze ook sterk genoeg is om zich daar weer uit te worstelen. Af en toe heb ik contact met anorexiapatiënten die ik probeer er bovenop te helpen en daar zeg ik dat ook tegen: “Het is zwaar, maar je kan het. Dat heb je al bewezen op al die dagen dat je jezelf alle vormen van voedsel ontzegde”.

Ik ging weer vechten. Maar ik bleef ondertussen wel gezond leven. Ik dacht bij mijzelf: “ik heb twee jaar tot de volgende wereldkampioenschappen. In die periode moet er wat af. Maar ik ben nu gelukkig, ik kan weer lachen, ik zit lekker in mijn vel. Anorexia komt niet uit de lucht vallen. Er is altijd een reden voor. In mijn geval kwam het doordat ik zo graag ergens in wilde uitblinken. Ik wilde de beste zijn. Nu was alles echter totaal anders. Ik had vrede met mezelf. Ik vond mezelf leuk zoals ik was en wilde alleen nog maar het hoogste bereiken dat voor mij was weggelegd.

Uiteindelijk na een lange weg, met veel hulp van haar man Michael Zijlaard, wordt ze nóg succesvoller dan voorheen en wint Leontien 3 gouden en 1 zilveren medaille tijdens de Olympische Spelen in Sydney (2000). Ze zette een punt achter haar wielercarrière na het behalen van een gouden en bronzen medaille op de Spelen van Athene (2004).