Stel, je hebt een vermoeden dat een van je sporters een eetprobleem heeft. Wat doe je? Ga je het gesprek aan? Maak je je vermoeden bespreekbaar?

Je ziet er als een berg tegenop. Je aarzelt. Kun je dat wel? Ben je daarvoor wel de meest aangewezen persoon? Misschien maak je daarmee het probleem alleen maar groter? Als er een echt probleem was, dan kwam de sporter er toch zelf wel mee? En ook niet onbelangrijk: met de sportprestaties gaat het toch best goed? Dan zal het wel niet zo erg zijn. Misschien heb je het wel verkeerd gezien? Nee, voorlopig doe je helemaal niets.

Niks doen is een strategie die weliswaar in de praktijk regelmatig wordt gehanteerd, maar die weinig effectief is. Het is beter om wel een gesprek aan te gaan over je vermoedens. Na herkenning is dat de tweede stap op weg naar herstel. En mocht er toch geen probleem zijn, dan zal de sporter je waarschijnlijk bedanken voor je bezorgdheid en betrokkenheid.